ادبیات نظری تحقیق زبان علم، نقش فرازبانی و گونۀ زبانی، مقایسۀ زبان علم و زبان روزمره
- تعریف زبان علم
پیش از هر چیز لازم است دربارۀ چیستی زبان علم به قطعیت برسیم . زبان علم آن گونۀ کاربردی از هر زبان است که در علم به کار می رود . البته منظور از این جمله ، وجوه تمایز موجود میان زبان های علوم مختلف نیست بلکه هدف ، توجه به وجوه تشابه میان همۀ زبان های همۀ علوم است ؛ این که آن کدام ویژگی ها هستند که در همۀ گونه های کاربردی همۀ علوم وجود دارند و لاجرم موجب می شوند گونه های مزبور همگی از گونه های کاربردی دیگری که برای مقاصدی سوای مقاصد علمی به کار می روند ، جدا و متمایز بمانند ( حق شناس ، 1372 ). برای هر چه روشن تر شدن ماهیت زبان علم می توانیم به چند روش عمل کنیم . ابتدا بر پایۀ انگارۀ یاکوبسن که معتقد است در روند ایجاد ارتباط ، عناصری چون گوینده ، مخاطب ، پیام ، مجرای ارتباطی ، رمزگان و مرجع ، شش نقش ممکن را برای زبان رقم می زنند ، موضع زبان علم در برابر هر یک از این نقش ها را بیان می کنیم . سپس ، زبان علم را با زبان روزمره و زبان ادبی مقایسه می نماییم و در آخر سعی می کنیم با معرفی معیارهای تمایز میان اثر زبانی و اثر ادبی ، پیوستاری را رسم کنیم که در یک سوی آن آثار ادبی و در سوی دیگر آثار زبانی جای دارند .
- نقش های زبانی یاکوبسن
در این بخش به معرفی نقش های شش گانۀ زبان و موقعیت زبان علم و نیز زبان ادب در میان این نقش ها می پردازیم .
- نقش ارجاعی و گونۀ زبانی
در نقش ارجاعی زبان جهت‌گیری پیام به سوی موضوع پیام است . زمانی که در یک ارتباط زبانی نقش ارجاعی پررنگ‌تر باشد ، هدف صحبت دربارۀ موضوعی در جهان خارج است به طوری که بتوان صحت و سقم گزاره را با توجه به ملاحظات جهان خارج محک زد . بدیهی است که صحت یا سقم یک گزاره ، زمانی امکان محک خوردن دارد که آن گزاره از معنای روشن و بدون ابهام برخوردار باشد . لذا زمانی که هدف از ایجاد ارتباط زبانی ، نقش ارجاعی آن باشد ، لاجرم گرایش به سمت استفاده از نشانه‌هایی است که تا حد امکان از مفهوم روشن و بدون معانی متعدد برخوردار باشند . با توجه به این مطلب مشخص است که بیشترین کارکرد این نقش از زبان را باید به هنگام پرداختن به مطالب علمی جستجو کرد چرا که گزاره‌های علمی بدون امکان محک صدق یا کذب‌شان در جهان خارج از زبان اساساً گزاره‌هایی علمی محسوب نمی‌شوند ( رفیعی و صحرایی ، 1390 : 2 ).
- نقش عاطفی و گونۀ زبانی
در نقش عاطفی زبان ، دست کم بخشی از هدف ، بیان طرز نگرش گوینده نسبت به موضوع است . این نقش زمانی شکل می‌گیرد که رابطۀ میان گوینده و پیام در برقراری ارتباط زبانی پررنگ‌تر باشد . این نقش همچنین می‌تواند عامل شکل‌گیری تنوعات سبکی و دلالت‌های ضمنی شود ( گیرو 1973 : 20 ). نقش عاطفی به نوعی در تقابل با نقش ارجاعی قرار می‌گیرد . در
